PRZEDSZKOLE 98

Metoda Ruchu Rozwijającego Weroniki Sherborne

 

Metoda Weroniki Sherborne wywodzi się z naturalnych potrzeb dziecka, zaspokajanych w kontakcie z dorosłymi, z tak zwanego "baraszkowania", które pojawia się we wczesnym dzieciństwie u każdego człowieka i niemal w każdej rodzinie. Założenia metody ruchu rozwijającego mówią o posługiwaniu się ruchem, jako narzędziem wspomagania rozwoju dziecka i terapii zaburzeń rozwoju. Celem metody jest doświadczenie ruchu, kontaktu fizycznego i emocjonalnego. Metoda W. Sherborne jest naturalna, prosta, można ją stosować w każdych warunkach. Uczestnikami zajęć prowadzonych metodą ruchu rozwijającego mogą być wszyscy, dorośli, młodzież, dzieci.

Poprzez stosowanie metody Ruchu Rozwijającego wspomagamy emocjonalny rozwój dziecka, rozwijamy świadomość schematu ciała i integrujemy poszczególne jego części, rozwijamy orientację przestrzenną. Wspomagamy także rozwój poczucia bezpieczeństwa, zaufania, pewności siebie, wiary we własne siły i możliwości. Kształtujemy pozytywne relacje z otoczeniem, partnerem w zabawie, bliskimi. Dążymy do rozwoju własnej inwencji, inicjatywy, spontaniczności.

 

​

Metoda Pedagogiki Zabawy

 

Proponuje ona działania dające członkom grupy możliwość rozwoju w atmosferze zaufania , wzajemnej akceptacji , bez względu na wiek i umiejętności , wyzwala aktywność twórczą  i ciekawość , ułatwia kontakty z innymi , ze sobą i otaczającą rzeczywistością. Główne inspiracje teoretyczne pedagogika zabawy czerpie z psychologii humanistycznej , jak również pedagogiki Gestalt. Ideą przewodnią jest wiara w człowieka

i jego potencjalne możliwości. Dlatego konieczna jest tu współpraca wychowawcy i wy-chowanka. Nauczyciel to osoba wewnętrznie zintegrowana , akceptująca siebie i innych , animator rozwoju i działań ucznia .

Celem pedagogiki zabawy jest dostarczenie osobom , pracującym z różnymi grupami wiekowymi , metod oddziałujących na sferę emocjonalną człowieka , sprzyjających ujawnieniu pozytywnych uczuć wzmacniających poczucie akceptacji i bezpieczeństwa, wspomagających samodzielna aktywność podopiecznych.

Na zajęciach prowadzonych metodami pedagogiki zabawy obowiązują określone zasady :

• dobrowolności – decydowanie o swojej aktywności w atmosferze wolnej od nakazów; wychowawca jedynie zachęca, zaprasza do uczestnictwa w zabawie;

• wielopoziomowość komunikacji – świadome porozumiewanie się na poziomie werbalnym i niewerbalnym , rzeczowym (wymiana logicznych i prawdziwych informacji) i emocjonalnym (wyrażanie, odczuwanie, akceptowanie uczuć swoich i innych);

• unikanie rywalizacji – rezygnacja z podziału na zwycięzcę i przegranych, uczenie współpracy i współdziałania z innymi;

• różnorodność środków wyrazu – umożliwienie przekazywania treści i emocji poprzez oddziaływanie na różne zmysły. Stosuje się podczas zajęć wszystkie media, ruch, dotyk, gest, taniec, malowanie, lepienie  oraz  pantomimę.

Wszystkie te zasady wzmacniają relacje w grupie, uczą wyrażania uczuć, budują zaufanie do prowadzącego i całej grupy.

 

​

Metoda Dobrego Startu Marty Bogdanowicz

 

Założeniem Metody Dobrego Startu jest jednoczesne rozwijanie funkcji językowych, funkcji spostrzeżeniowych: wzrokowych, słuchowych, kinestetycznych(czucie ruchu),i motorycznych oraz współdziałanie między tymi funkcjami. Są to funkcje, które leżą u podstaw złożonej nauki czytania i pisania.
Celem metody jest jednoczesne usprawnienie czynności analizatorów: słuchowego, wzrokowego, kinestetyczno - ruchowego, a także kształcenie lateralizacji, orientacji w schemacie ciała i przestrzeni. W jej założeniu leży bowiem koordynowanie czynności słuchowo- wzrokowo- ruchowych harmonizowanie wszystkich funkcji psychomotorycznych. Ćwiczenia te prowadzą do usprawnienia uwagi, percepcji, pamięci, wyobraźni słuchowej i wzrokowej oraz motoryki i koordynacji wzrokowo- słuchowo- ruchowej, a więc integracji percepcyjno - motorycznej, co ułatwia naukę czytania i pisania wszystkim dzieciom.
MDS - to metoda wzrokowo- słuchowo- ruchowa, w której odgrywają rolę trzy elementy: słuchowy (piosenka), wzrokowy( wzory graficzne, litery) i motoryczny (wykonywanie ruchów w czasie odtwarzania wzorów graficznych i liter, zharmonizowanych z rytmem piosenki, śpiewu).

 

 

Metoda Marii Montessorii

 

Wszystkie dzieci od urodzenia nastawione są na własny rozwój, na osiągnięcie niezależoności i przejście od dzieciństwa do dorosłości. Metoda Montessori pomaga dzieciom i rodzicom w tym zadaniu. Jej podstawą jest szanowanie naturalnej indywidualności każdego dziecka, jeśli chodzi o jego rozwój fizyczny, umysłowy, duchowy i emocjonalny i kierowaniu go do całościowego wzrostu.

W Metodzie Montessori zapewnione powinno być Przygotowane Otoczenie, w którym dzieci mogą swobodnie pracować z wybranymi przez siebie materiałami. Dzieci mają wrodzoną chęć do uczenia się, a przy tym nauka ich nie męczy, ale raczej zachwyca i czyni szczęśliwymi. Wykonywanie celowych prac przez dziecko pod przewodnictwem dorosłego prowadzi do rozwoju jego koncentracji i samodyscypliny. Dziecko może pracować w zgodzie z własnymi możliwościami, we własnym tempie i w spokoju. Rodzic czy nauczyciel powinni umieć obserwować dziecko i przygotowywać dla niego odpowiednie materiały i zadania, by wspomóc jego chęć dążenia do rozwoju, a nie hamować ją.

Montessori zauważyła, że dzieci w wieku od narodzin do 6 roku życia są odkrywcami, którzy głównie wykorzystują swoje zmysły, budując siebie i swój intelekt poprzez przyswajanie tego, co istnieje w ich otoczeniu – języka, zwyczajów, kultury, pojęcia piękna, religii.

Rolą nauczyciela czy rodzica  jest obserwowanie dziecka, a jego ciągłym celem jest coraz rzadsza interwencja w miarę rozwoju dziecka. Nauczyciel jest odpowiedzialny za stworzenie atmosfery spokoju, bezpieczeństwa, porządku i radości, oraz powinien być dostępny dla dziecka, by w razie potrzeby pomóc mu czy zachęcić do działania. Takie podejście pomaga dziecku w rozwoju poczucia pewności siebie i wewnętrznej dyscypliny.
Z młodszymi dziećmi, nauczyciel pracuje poprzez demonstrowanie im użycia materiałów czy zadań odpowiednich dla ich indywidualnego rozwoju.
Największymi talentami nauczyciela czy rodzica jest umiejętność obserwowania oraz wiedza kiedy i jak zainterweniować.

Metoda Ireny Majchrzak (Wprowadzenie dziecka w świat pisma)

Nauka czytania wg koncepcji I. Majchrzak rozpoczyna się od globalnego czytania własnego imienia. Każde dziecko otrzymuje swoje własne słowo, charakterystyczną kombinację liter, która oznacza osobę o szczególnym imieniu, np. Kasia, Damian, Ewa itd. Tak więc, już od początku dziecko wchodzi w świat pisma, jako w świat znaczeń a nie izolowanych liter. Akt inicjacji powinien być przeprowadzony od razu u progu przedszkola z każdym dzieckiem, niezależnie od jego wieku. Zdaniem autorki metody największe korzyści odnoszą dzieci najmłodsze, ponieważ będą one miały szansę swobodnego, wolnego od przymusu obcowania z pismem na długo przedtem, nim doświadczą, że należy ono do sfery objętej szkolną dyscypliną. Otrzymanie kartki z własnym imieniem powinno być elementem pomagającym w orientacji i w przestrzeni. Znaczki, którymi oznacza się miejsca w szatni, łazience stają się zbyteczne, ponieważ symbol tożsamości dziecka, abstrakcyjny napis już dziecko trzyletnie jest w stanie zrozumieć.

Za pomocą wprowadzonego słowa-klucza każde dziecko może w najłatwiejszy i najbardziej naturalny dla siebie sposób odkryć alfabetyczną strukturę pisma. Jest to relacja znaczeniowa między wyrazem napisanym a słowem mówionym. Dziecko odkrywa, że napisany wyraz jest nośnikiem tego samego znaczenia, co słowo mówione i że kompozycja liter w wyrazie zależy od brzmienia tego słowa. Np. Ola otrzymując wizytówkę - swoje imię rozumie, że to ona sama nadaje znaczenie napisanemu słowu Ola i że to ją samą to słowo oznacza.

Kontakt z własnym imieniem niesie duży ładunek emocjonalny, co sprzyja dalszej drodze poznania. Dziecko ma możliwość zwrócić uwagę na szczególne brzmienie swego imienia i zaobserwować, że wystąpiły w nim różne, określone litery. Jest to dla niego bardzo istotne, ponieważ uczy się ono liter przez obserwację - z pismem styka się przecież w różnych sytuacjach, a dorośli powinni jedynie ten kontakt umacniać.

Ogólnie wiadomo, że rozwój dziecka to sprawa indywidualna. Jedne dzieci bardzo szybko przyswajają wiadomości, zdobywają nowe umiejętności, inne zaś napotykają na spore trudności. Dla wielu dzieci wejście w świat pisma jest sprawą prostą i naturalną, ale są i takie, dla których przyswojenie umiejętności czytania stanowi ogromną trudność. Pracując według metody I. Majchrzak dostarczamy dzieciom dużo pozytywnych bodźców w kontaktach ze słowem pisanym, co ułatwia im odkryć tajemnicę pisma.

 

 

Muzykoterapia

 

Zajęcia z elementami muzykoterapii to układ różnorodnych pod względem formy ćwiczeń ruchowych, oddechowych i wyobrażeniowych przy muzyce. Każda z nich stymuluje do innego rodzaju aktywności. Zajęcia z elementami muzykoterapii powinny być poprowadzone wg następującego toku składającego się z pięciu faz:

• faza odreagowania- polegająca na wykonaniu kilku prostych, krótkich i dynamicznych ćwiczeń ruchowych, emisyjnych (klaskanie, tupanie, krzyki, podskoki, gesty), mające na celu zmniejszenia napięcia psychofizycznego. Ćwiczenia te obniżają stany lękowe i agresję, usprawniają procesy pobudzenia i hamowania, wyzwalają blokowane emocje.

• faza rytmizacji- zawierająca w sobie ćwiczenia muzyczno- ruchowe z udziałem instrumentów perkusyjnych, mają na celu pogłębienie odreagowania i zintegrowania grupy.

• faza uwrażliwiania- odbywająca się podczas ćwiczeń z zakresu pantomimy i psychodramy muzycznej. Jej celem jest uwrażliwienie percepcji słuchowej dzieci i wdrażanie do ekspresyjnego wyrażania różnych form emocjonalnych za pomocą mimiki, gestów, ruchów, grze na instrumentach muzycznych oraz poprzez wykonywanie prac plastycznych. Ćwiczenia te służą rozwojowi wyobraźni oraz wzbogaceniu sfery uczuciowej.

• faza relaksacji- stosuje się tu ćwiczenia izometryczne (polegające na stopniowym, aż do maksymalnego napięcia mięśni), trening relaksacyjny ( z elementami wizualizacji lub wysłuchanie utworu muzycznego), ćwiczenia oddechowe (w pozycji leżącej lub siedzącej).

• faza aktywizacji- polegająca na wysłuchiwaniu utworów instrumentalnych i wywołaniu poprzez to procesów wyobraźni.

Zajęcia nie muszą zawierać wszystkich faz toku metodycznego. W muzykoterapii prowadzonej wśród dzieci w wieku przedszkolnym, przewiduje się realizację następujących celów terapeutycznych:

• stymulacja procesów integracji sensomotorycznej, kształtowanie świadomości ciała oraz orientacji przestrzennej dziecka,

• usprawnianie wybranych dysfunkcji narządu ruchu (chodzi tu przede wszystkim o zapobieganie powstawaniu, utrwalaniu wad postawy, nieprawidłowego kształtowania się sklepienia poprzeczno - podłużnego stóp, rozwijanie funkcji lokomocyjnych, poszerzenie zakresu ruchomości stawów (zwłaszcza w obrębie stawów kończyn górnych i dolnych), stymulacja koordynacji ruchowej (wzrokowo - ruchowej, słuchowo - ruchowej, wzrokowo  - słuchowo - ruchowej),

• usprawnianie funkcji manualnych, graficznych oraz procesów analizy i syntezy wzrokowej,

• stymulacja funkcji mowy oraz doskonalenie procesów analizy i syntezy słuchowej,

• stymulacja procesów poznawczych,

• kształtowanie sfery emocjonalno - społecznej dziecka.

 

 

Metoda Glena Domana

 

Opanowanie umiejętności czytania stanowi przełomowy moment w życiu człowieka. Nauka ta wymaga od dziecka wszystkich sił psychicznych, całkowitego zaangażowania nie tylko procesów intelektualnych, lecz także emocjonalnych. „Czytanie jest jedną z najważniejszych funkcji ludzkiego mózgu - ze wszystkich stworzeń na ziemi tylko ludzie umieją czytać, jest to także jedna z najważniejszych funkcji w życiu, ponieważ cała nauka opiera się na umiejętności czytania”. G. Doman traktuje naukę czytania jako element dziecięcej zabawy. Stąd pochodzi nazwa koncepcji - zabawa w czytanie.
Doman skierował także swoje zainteresowania na dzieci zdrowe. Uważał, żeby nauka była zabawą. Proponuje, aby przestrzegać takich oto zasad gwarantujących efektywność w czytaniu:

1. Zacznij w możliwie najmłodszym wieku.
2. Bądź zawsze radosna.
3. Szanuj swoje dziecko.
4. Ucz tylko wtedy, gdy ty i twoje dziecko jesteście szczęśliwi.
5. Skończ zanim twoje dziecko chce skończyć.
6. Pokazuj materiały szybko.
7. Często wprowadzaj nowe materiały.
8. Wykonuj program systematycznie.

    Proces nauki czytania globalnego metodą Domana przebiega z użyciem tzw. bitów informacji: są to starannie przygotowane białe kartoniki (10 cm wysokości, 60 cm szerokości), na których napisane jest słowo w kolorze czerwonym np.: mama (kolor czerwony przyciąga wzrok małych dzieci). Powinno stosować się wielkie litery, tak aby zmieściły się na kartoniku. Wielkie ponieważ droga wzrokowa jest jeszcze niedojrzała. Litery kreślone na kartonikach nie powinny być kaligrafowane, lecz zbliżone swoim wyglądem do liter drukowanych w książce.

W metodzie Domana nauka czytania pełni ważną rolę w stymulacji rozwoju dziecka. Informacje płynące drogami wzrokowymi i słuchowymi usprawniają ich funkcjonowanie, wpływające jednocześnie na pracę mózgu. Doskonali się i rozwija percepcja wzrokowa. Rozwija się system pojęć, podnosi się poziom wiedzy i inteligencja.
    W metodzie Domana nauka nie jest nudą, lecz przyjemnością i radością dla dziecka i rodziców, i to jest jedna z jej podstawowych zalet.
    Czytanie jest jednym z elementów procesu rewalidacyjnego. Wielość sesji czytania wpływa na osłuchanie się z prawidłowym wzorcem artykulacyjnym słowa, ćwiczy słuch, różnicowanie wzrokowe oraz czynną artykulację dzieci poprzez powtarzanie ćwiczonego słowa.

 

 

Metoda Jagody Cieszyńskiej

 

Prof. Jagoda Cieszyńska oparła swoją metodę nauki czytania na sylabie, wychodząc z założenia, iż jest ona podstawową jednostką w procesie percepcji słuchowej. W swych publikacjach i literaturze podkreśla, iż dziecko nie słyszy głosek w izolacji, zatem nieuzasadnione jest odczytywanie dźwięków, których w rzeczywistości nie odbiera się drogą słuchową.

W metodzie  J. Cieszyńskiej wyróżnia się następujące etapy:

• Etap I - od samogłosek prymarnych do sylaby otwartej

• Etap II - od sylaby otwartej do pierwszych wyrazów

• Etap III - czytanie sylab zamkniętych

• Etap IV -czytanie nowych sylab zamkniętych i otwartych

• Etap V- samodzielne czytanie tekstów

Wyżej wymieniona metoda opiera się na procedurze składającej się z 3 elementów:

• POWTARZANIE (dziecko powtarza za nauczycielem samogłoski /sylaby)

• ROZUMIENIE (rozpoznawanie)- nauczyciel odczytuje samogłoski/ sylaby, dziecko je wskazuje

• NAZYWANIE (odczytywanie) samodzielne odczytywanie samogłosek/sylab

 Do nauki czytania z dziećmi  wieku przedszkolnym, wykorzystuje się alfabet drukowany (tylko wielkie litery). Zdaniem J. Cieszyńskiej, po  zapoznaniu się z wielkimi literami, dziecko spontanicznie odczytuje litery małe.

Metoda ta, umożliwia nauczycielowi inicjowanie wielu, ciekawych sytuacji , które aktywizują i motywują dziecko, do działania, dając mu tym samym wiarę we własne możliwości i umiejętności, która sprawia, że dziecko chętnie podejmuje się rozwiązywania nowych zadań oraz pokonywania nowych wyzwań jakim jest poznawanie kolejnych sylab.

Metoda „Słoneczna Biblioteka”

Seria "Słoneczna Biblioteka" zawiera bardzo różnorodne propozycje lektur dla dzieci kształtując od początku czytelnicze gusty dzieci. Zapoznając się z książeczkami dzieci swobodnie wypowiadają się na temat usłyszanych opowiadań, odnoszą je do własnych doświadczeń, pozwalają odkryć magiczny związek między drukiem a obecnymi w ich umyśle znaczeniami. W naturalny sposób ułatwia opanowanie technicznej strony czytania, czyli odszyfrowania związków między literami a głoskami czy sylabami.

 

 

Metoda Carla Orffa

 

Koncepcja Carla Orffa jest oparta na wychowaniu do muzyki przez zabawę. Orff przekonany o wzajemnym przenikaniu się muzyki i ruchu, dążył do uaktywnienia dzieci inspirując je do samodzielnego tworzenia poprzez kreowanie własnych pomysłów muzycznych.

Metoda zbudowana jest na trzech przenikających się elementach:

• słowo - ćwiczenia mowy, rytmiczność mowy

• dzieci wyszukują rytm do słów

• wygrywają ten rytm na instrumentach,

• realizują rytm w ruchu, każdy ma swój sposób,

• wyszukują odpowiednie słowo lub zdanie do rytmów.[ mogą być to nazwy imion, kwiatów, kolorów itp.]

• powtarzają teksty wyliczanek, przysłów, wierszyków itp.

• mówią na różne sposoby: - ze zmianą tempa, - ze zmianą dynamiki (cicho-głośno itd.), ze zmianą rejestru (cicho-grubo itd.),

• akcentują głosem, bez głosu,

• wykonują dowolne ruchy (w stanie, chodzie, leżeniu itp.)

muzyka- moment, w którym dziecko potrafi zaśpiewać tekst z własną melodią, jest punktem wyjścia do budowania prostych form muzycznych. Pierwsze ćwiczenia opierają się na dwóch lub trzech dźwiękach. Są to śpiewane dialogi wykonywane w formie pytań i odpowiedzi. Mogą one być one wstępnym etapem do opracowania opowieści muzycznych lub umuzycznienia prostych tekstów z literatury dziecięcej, np. śpiewane pytanie: "Dzień dobry jak się masz?"

ruch- z różnych tekstów wypływają różne formy ruchowe, w których można stosować instrumenty perkusyjne lub akompaniament własnym ciałem (klaskanie, tupanie, parskanie, mlaskanie itp.) występują tu rytmiczne gesty, ruchy, kroki oraz zabawy ruchowe, taneczne i inscenizowane. Każdy ruch powinien być wykonany pod wpływam przeżycia (emocji). Należy wprowadzić ćwiczenia z zakresu improwizacji ruchowej bez muzyki i z muzyką.

 Improwizacje ruchowe bez muzyki:

• naśladowanie czynności osób dorosłych,

• naśladowanie poruszania się zwierząt, ptaków, roślin,

• naśladowanie ruchu maszyn,

• naśladowanie ruchu nakręconych zabawek, czy też bąka, pajaca,

• odtwarzanie ruchem różnych figur geometrycznych, liter lub dowolnych rysunków,

• opowiadania ruchowe jakichś zdarzeń, przygód itp.

 Improwizacje ruchowe z muzyką:

• dzieci słuchają, obserwują (ruch kroków i gestów kolegi) i powtarzają na instrumentach perkusyjnych lub klaskaniem rytm i dynamikę tych ruchów lub odwrotnie: grają na instrumentach i dostosowują ruch do rytmu i dynamiki muzyki,

• dzieci naśladują ruchem długości trwania dźwięku,

• reagują na pauzy w muzyce w dowolny sposób,

• tworzą gesty, ruchy efektów akustycznych głosu ludzkiego (syczenie, mruczenie, gwizdanie, miauczenie itp.),

• ilustruje piosenkę ruchem,

• bawią się przy muzyce (zmiana muzyki wywołuje dość istotną zmianę formy ruchu),

• wykonują opowieść ruchową podawaną przez nauczycielkę, np.: odlot ptaków,burza w lesie, przyroda budzi się do życia,

• tworzą opowiadanie taneczne w formie ronda: ABACAD itp.: przy czym A to część stała, w której biorą udział wszystkie dzieci, zaś B,C,D części zmienne jako partie solowe, wykonywane przez kolejne dzieci.

Metoda C. Orffa pozwala na twórczą samodzielność dzieci, poszukiwanie różnych rozwiązań, odkrywanie coraz to innych, bogatszych środków wyrazu. Taka aktywność prowadzi do intensywnego rozbudzania wyobraźni i wrażliwości w ogólnym i muzycznym znaczeniu, do wejścia w bogaty świat muzyki, nawet przy niewielkiej wiedzy muzycznej dziecka

Ważną rolę odgrywa tu rytm. Można w niej stosować instrumenty niekonwencjonalne, tj.: klucze, zabawki, grzebienie, garnki, patyki, kamienie,

folie itp.

 

​

Metoda aktywnego słuchania muzyki Bati Strauss

 

Istotą metody jest chęć przybliżania dzieciom muzyki klasycznej poprzez tzw. „aktywne słuchanie”. Dzieci słuchają aktywnie, tzn. słuchając wykonują proste ruchy rytmiczne siedząc lub proste ruchy taneczne proponowane przez nauczyciela, Poprzez aktywne słuchanie dzieci nieświadomie poznają strukturę utworu muzycznego  poprzez rozpoznawanie ciałem zmian w muzyce i różnicowanie poszczególnych części

Etapy pracy z utworem:

• Fabularyzowanie muzyki połączone z prostymi ruchami rytmicznymi

• Realizacja w tańcu

• Gra na instrumentach

• Połączenie tańca z instrumentacją

• Rozmowa o muzyce

Metoda ta daje dzieciom wiele możliwości:

—  Uczestniczenia w utworze muzycznym

—  Przeniknięcia do struktury całego utworu, w konsekwencji jego radosny i rozumny odbiór

—  Odczucia i przeżycia radości wspólnoty tworzenia

—  Możliwość wystąpienia w roli współwykonawcy lub dyrygenta

—  Swobody w zmianie ról, jakie mają pełnić dzieci w danym utworze muzycznym

—  Kształcenie wyobraźni dźwiękowej

 

 

Metoda projektów

 

Metoda projektów polega na praktycznym działaniu dotyczącym realizacji pewnego zadania które zaproponowały dzieci lub nauczyciel. Nauczyciel jest tu jedynie osobą wspomagającą, wyzwalającą inicjatywę dziecka. Pomysł na projekt zależy przede wszystkim od zainteresowań dzieci, lub sytuacji problemowej, w jakiej się znalazły. Najlepsze przyswojenie określonej wiedzy przez dzieci to praktyczne działanie. Następstwem  tego jest wzrost odpowiedzialności za własne postępowanie. Dzieci , które doświadczyły swobody inicjowania działań osiągają w późniejszym okresie lepsze wyniki w nauce.

Metoda projektów odgrywa znaczącą rolę w uwzględnianiu indywidualnych potrzeb, zainteresowań i uzdolnień dzieci. Również może się okazać pomocną w nawiązaniu współpracy z rodzicami. Rodzice podczas realizacji projektu mogą być pomocni w organizacji zajęć w terenie, zdobywaniu materiałów i informacji, okazów badawczych oraz w prezentacji końcowej. Niektórzy rodzice mogą być przydatni jako eksperci. Wymiana poglądów, informacji może być bardzo ciekawym doświadczeniem i wpłynąć na zacieśnienie kontaktów między nauczycielem, rodzicami i dziećmi.

„Efekt Mozarta”

W  latach 50-tych XX wieku we Francji rozpoczął badania nad wpływem muzyki na człowieka znany otolaryngolog prof. Alfred Tomatis, który wykorzystywał muzykę do pracy z dziećmi z zaburzeniami mowy i komunikacji. Badacz ten wykazał, że ucho jest organem nie tylko do słyszenia i słuchania, a przede wszystkim organem, który naładowuje korę mózgową energią elektryczną. Owo dynamizowanie kory mózgowej poprzez dźwięki niesie za sobą wiele niezwykle pozytywnych dla człowieka aspektów jak poprawa koncentracji uwagi, wzrost kreatywności, poprawa zapamiętywania, ułatwienie nauki czytania i pisania, podwyższenie motywacji, opóźnienie objawów zmęczenia, harmonizowanie napięcia mięśniowego, poprawę koordynacji ruchowej, czy nie popadanie w depresję.

Obecnie największym propagatorem EFEKTU MOZARTA jest Don Campbell (z zakresu muzycznego pobierał lekcje u Nadii Boulanger, był jednym z najmłodszych słuchaczy Amerykańskiego Konserwatorium w Fontainebleau, odbył studia w dziedzinie fizjologii mózgu i psychologicznych relacji między dźwiękiem i funkcją psychiczną). On właśnie nazwał przeobrażające działanie muzyki na zdrowie i dobre samopoczucie „Efektem Mozarta”. W swojej książce pod tym właśnie tytułem wykłada, że metoda ta pozwala redukować stres, depresje, lęki, likwiduje zaburzenia związane ze snem. Campbell w swoich obserwacjach powiązał rodzaj słuchanego utworu z reakcjami zachodzącymi w organizmie człowieka. Wysokie częstotliwości dźwięków są zgodne z rytmem pracy serca, integrują wewnętrzny rytm procesów poznawczych i zewnętrzną aktywność. Aby jednak metoda mogła być skuteczna najpierw bada się jak dana osoba reaguje na muzykę, a następnie dokonuje się właściwego tej osobie doboru utworów. Selekcji dokonuje się ze względu na tonację, tempo, ale także czynniki psychiczne, fizjologiczne i estetyczne.

 

 

Metoda Doroty Dziamskiej

 

„Edukacja przez ruch”- to system form i metod kształcenia oraz terapii, który wykorzystuje naturalny, spontaniczny ruch organizmu. Człowiek rusza się, a więc przez ruch uaktywnia zmysły, dzięki którym poznaje otaczający go świat.

Metoda „Edukacji przez ruch” to zbiór wielu ćwiczeń, usprawniających poszczególne funkcje organizmu. Ćwiczenia i zabawy tego systemu bazują na ruchu, angażując zintegrowane ruchy różnych części ciała prowadzą do powstania pracy plastycznej. W systemie dzieci poruszają się tak, jak proponuje ich organizm. Formami tego ruchu może być klaskanie, wyrzucanie rąk, wahanie, kołysanie się w ławce, wstawanie, siadanie, krzyżowanie nóg pod stołem, rąk na ławce, stukanie palcami, kreślenie palcami po blacie różnorodnych wzorów, wędrówka palcami po kartce, zaciskanie pięści, wyrzut pięści lub dłoni w górę lub w dół, skoki, obroty, a wszystko spontanicznie i zgodnie z potrzebą ruszania się w mniejszej lub większej przestrzeni.

Obserwacja tego ruchu przez nauczyciela staje się źródłem wielu ważnych informacji o samych dzieciach: kto z grupy jest dzieckiem kinestetycznym, kto radzi sobie z koordynacją, a kto wymaga wsparcia w tym względzie? Proponowane ćwiczenia uwzględniają możliwości motoryki dziecka oraz fizjologiczny ruch organizmu (zróżnicowanie ćwiczeń dla różnych grup wiekowych), a także rozwój społeczny dzieci (wspólnie z kolegami wykonywanie prac plastycznych). Istotnym elementem tej metody jest wykorzystanie origami oraz innych form plastycznych.